Ek is 'n ma...
Ek is 'n ma...
Ek is 'n ma, en hoe meer ek dit vir myself sê, hoe minder klink dit na 'n werklikheid.
Maar ek is 'n ma, en dit is een van die beste gevoelens in die wêreld.
Ek besef toe nou eers onlangs, hoe bitter baie liefde 'n ouer vir hul kind behoort te hê. In die meeste huishoudings hoop ek dat dit die geval sal wees, dat 'n ouer onvoorwaardelike liefde ervaar wanneer hulle daardie kleine lyfie in hul arms vashou.
Eers onlangs besef ek die liefde wat my eie ouers vir ons drie kinders moet hê. Ek het skielik 'n nuwe siening teenoor die wyse waarop my ouers ons grootgemaak het. Moet my nie verkeerd verstaan nie, ek het in my universiteitsjare al besef dat my ouers die boustene van my menswees is en dat ek hulle oneindig baie verskuldig is, maar meer onlangs het ek 'n brand in my hart ontdek wat deur 'n kleine kindjie gevuur is.
Soveel mammas kan hul liefde vir hul kinders verwoord. Ek wil probeer... maar dit gaan nie maklik (moontlik?) wees nie.
Ek was een van daardie meisies wat nooit kinders wou hê nie. Ek reken die vrese wat my destyds slapelose nagte besorg het, word tans in my agterkop onderdruk en oor jare van nou, sal ek weer daardie vrese opsoek, maar vir nou wil ek myself oorgee aan die brandgevoel in my bors elke keer as ek daardie kleine lyfie in my arms vashou.
Hoe kan enige iemand twyfel in die bestaan van God as hulle 'n pasgebore baba in hul arms vashou. 'n Klein mensie, so perfek. My hart bloei vir soveel mammas wat ongesonde babas in die lewe bring. My hart kry seer vir soveel mammas wat hul kleingoed se stilslaap moet probeer verwerk, en daar is só baie van hulle wat met daardie hartseer moet saamleef. My hart staan stil vir vrouens wat verlang na ‘n kind, en net nie kan baar nie. My hart is platgetrap deur ouers wat hul kinders mishandel, weggee, vermoor. Tóg is my hart dankbaar vir elke liewe sekonde wat ek ‘n mamma kan wees.
Die liefde wat ek en my man vir mekaar het, is vasgevang in my seuntjie se oë. Die gelukkige tye wat ons saam deel, is in sy glimlag. Die toekomsverwagtinge wat ons beide vir ons gesin koester, is in sy stewige greep vasgevang. Ons persoonlike triomf en lewe-oomblikke, word geskater elke keer wanneer sy giggel die lug invaar.
Geen kamera is gevorderd genoeg om my onlangse emosies vas te vang nie. Geen video-opname sal die blydskap in my hart kan regverdig nie. Geen geskrewe word, of verbale uitdrukking sal die brand in my bors kan verduidelik nie.
En dan is daar soveel mense wie ek wens hy kon ken. Soveel mense wie hy net te laat gaan leer ken. Soveel mense wie net te ver is om deel van sy lewe te wees. Soveel mense wat ons lankal in gees bedien, maar wie hy nooit gaan aanvoel nie. Daar is soveel mense wat oorbly om hom groot te maak. Soveel mense wat in sy lewe kan inbou en sy vorm kan beïnvloed.
Al wat ek as Ma kan doen, is om my kind aan God op te dra. Al wat ek kan doen, is om hom aan God te offer en dankbaar te wees vir die geskenk wat ek mag grootmaak.
Sjoe, dis lekker om ‘n Ma te wees!
(Die geskryf regverdig nie die bloed in hierdie woorde nie…)
Brendin Niel du Plessis
Gebore: 19 November 2012
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking