Ek wou net nóg hoër klim, hoër as my broer, maar hy
was nie meer lus vir die speletjie nie. Daar sit ek toe, alléén, vingeralleen
in die groot boom voor die huis. Ouma was in die kombuis besig om te
bak-en-brou. Die straat was leeg, of só het ek gedink. Dit was een van die min
kere waar ek letterlik my wind uitgeval het. Toe ek my oë oopmaak, buk 'n ou
dame oor my en vra of ek seergekry het. Wel, ek neem aan dat dit haar woorde was,
want die taal wat sy gepraat het, was onbekend. Sy het my tot by die voorhek
gehelp en gebukkend het ek die rylaan afgemompel. By die agterdeur staan ek toe
regop en loop by die kombuisdeur in asof niks verkeerd is nie. My suster het
behoorlik gegiggel toe ek die storie jare later vir haar vertel.
Dis nie al herinneringe wat ek koester nie. Van die helderste tye in my lewe, het in Nigel se huis afgespeel. 'n Huis propvol vreugde, glimlag en trane.
In daai huis kon my ma ons enige plek opspoor en die wegkruipplekke was oneindig! Die gekraak van die houvloer het ons elke keer weggegee. My oom se kamer was verbode terrein, want in sy kas het 'n vreeslike gedrog gebly.
Dit was die dae toe my ma en pa nog gelag en gespeel het, die dae toe hulle nog met opgewondenheid na mekaar geloer het. Snags was ons te bang om toilet toe te gaan en het wydsbeen deur die gang geloop. Ek wou nooit alleen gaan, want nes ek die donker tog terug na die sitkamer aanpak, spring my sussie om 'n hoekie en brom my pa 'n waarskuwing vanuit hul kamer. Sy kon haar giggel nie bedwing nie.
Die kombuistafel was kollosaal, nes enige iets maar is wanneer jy klein is. Menigde motorenjins was daar aanmekaar gepraat en die familie is haarfyn beskinder. As jy lank genoeg sit, sou Ouma die middagete toebroodjies en kouevleis van voor af voorsit.
'n Stukkie son het die naaldwerkkamer se mat in die laatmiddag verwarm en die plante in die voorhuis het al die vertrekke met muwwe varinggeur geblom. Die tuin was vol dwergies en feëtjies, en paaseiers van die vorige jaar se mislukte soektog. Daar was leeubekkies en varkore op al die sonnige plekke. Liefde het op die tafel rondgetrippel met haar bal in haar mond en in die hoek van die agterplaas het ek 'n ou skatkissleutel ontdek wat geen deur kon oopsluit nie.
Kosbare herinneringe wat my neusgate vul, vae beelde wat in my glasoë terugspeel. My mense se geur wat deur my are bloei. 'n Tyd wat my ontgaan het, mense wat my verlaat het. 'n Sopnat soen en stywe druk waarna my kinderlyf verlang. Daar was altyd tyd vir nóg 'n grap, nóg 'n lewensles.
Sy ewige jeug en kindwees sal my nog lank laat verlang na myne, my kindwees waarvan my oupa 'n goot deel was. Na ‘n jaar is dit my hart wat die meeste moet swig onder die wete dat die tyd vir ons almal aanbeweeg en nie wil stilstaan nie. 'n Ewigheid lank wil ek die kinderlike herinneringe van hóm, in my hart bêre.
Dis nie al herinneringe wat ek koester nie. Van die helderste tye in my lewe, het in Nigel se huis afgespeel. 'n Huis propvol vreugde, glimlag en trane.
In daai huis kon my ma ons enige plek opspoor en die wegkruipplekke was oneindig! Die gekraak van die houvloer het ons elke keer weggegee. My oom se kamer was verbode terrein, want in sy kas het 'n vreeslike gedrog gebly.
Dit was die dae toe my ma en pa nog gelag en gespeel het, die dae toe hulle nog met opgewondenheid na mekaar geloer het. Snags was ons te bang om toilet toe te gaan en het wydsbeen deur die gang geloop. Ek wou nooit alleen gaan, want nes ek die donker tog terug na die sitkamer aanpak, spring my sussie om 'n hoekie en brom my pa 'n waarskuwing vanuit hul kamer. Sy kon haar giggel nie bedwing nie.
Die kombuistafel was kollosaal, nes enige iets maar is wanneer jy klein is. Menigde motorenjins was daar aanmekaar gepraat en die familie is haarfyn beskinder. As jy lank genoeg sit, sou Ouma die middagete toebroodjies en kouevleis van voor af voorsit.
'n Stukkie son het die naaldwerkkamer se mat in die laatmiddag verwarm en die plante in die voorhuis het al die vertrekke met muwwe varinggeur geblom. Die tuin was vol dwergies en feëtjies, en paaseiers van die vorige jaar se mislukte soektog. Daar was leeubekkies en varkore op al die sonnige plekke. Liefde het op die tafel rondgetrippel met haar bal in haar mond en in die hoek van die agterplaas het ek 'n ou skatkissleutel ontdek wat geen deur kon oopsluit nie.
Kosbare herinneringe wat my neusgate vul, vae beelde wat in my glasoë terugspeel. My mense se geur wat deur my are bloei. 'n Tyd wat my ontgaan het, mense wat my verlaat het. 'n Sopnat soen en stywe druk waarna my kinderlyf verlang. Daar was altyd tyd vir nóg 'n grap, nóg 'n lewensles.
Sy ewige jeug en kindwees sal my nog lank laat verlang na myne, my kindwees waarvan my oupa 'n goot deel was. Na ‘n jaar is dit my hart wat die meeste moet swig onder die wete dat die tyd vir ons almal aanbeweeg en nie wil stilstaan nie. 'n Ewigheid lank wil ek die kinderlike herinneringe van hóm, in my hart bêre.
“As die tyd net kon stilstaan…”
Liefde en groete vir Oupie.
“Jammer ek kan nog nie groet nie.”
“Jammer ek kan nog nie groet nie.”
Opgedra aan: Johann Georg Meijer
Geleef en gelief: 25 Desember 1936 - 10 Mei 2012
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking