Met hierdie tipe leefwyse in gedagte, is daar dikwels, baie dikwels, gebeure en situasies wat my grensmure skud. Ek wonder of mens nie maar net te sensitief vir die lewe is nie. Hoekom kan relevante of selfs irrelevante besluite van ander...'n mens so affekteer. Die meeste van die tyd is dit immers die besluite en, of optrede van ander mense, wat my ontstel. Ek glo en vertrou dat ek nie die enigste persoon is wat so aan die lewe dink nie.
Hoe besluit mens om na 26 jaar 'n huwelik te beëindig? Hoekom na 26 jaar? Hoe kon jy vir 26 jaar in 'n huwelik "vasgevang" wees? Vasgevang...hoe is mens vasgevang as jy met jou sielsgenoot getrou het? Hoe gaan jy na so 'n lang tyd, voort met 'n lewe wat jy wens jy kon gehad het?
Ek het te veel vrae en duidelik te min antwoorde.
Dan wonder ek of ek nie die selfsugtige een is nie. As my ouers na 26 jaar van leuens, besluit om 'n lewe te lei waar daar geen meer toneel gespeel word nie, is dit mos tot hul voordeel...mos...daai vieslike woord wat geen afrikaanse onderwyser 'n verduideliking voor het nie en wat geen rede vir gebruik toon nie. Soos die woord "omrede". Omrede ons na jare net uitmekaar gedryf het...omrede ons mekaar vir so lank net te sleg behandel het...omrede ek nie met my sielsgenoot getrou het nie...omrede jou ouma en oupa verwag het dat ons sou trou...omrede ek bang was dat ek nooit iemand anders sou kry nie...omrede ons na 26 jaar besef het dat ons nooit regtig vir mekaar lief was nie...omrede.
Wat ookal die rede, vergifnis. Vergifnis. Vergifnis. Wie? Waarvoor? Vir 26 jaar se leuens? 26 jaar van voorgee...26 jaar van swak voorgee! Is hulle so dom om te kon dink dat ons kinders nie ooit geweet of vermoed het dat die liefde tussen hulle lankal by die drempel uit is nie?
Dalk is ek ontsteld omdat dit my grief dat mense jou intelligensie op 'n daaglikse basis bevraagteken en op die proef stel. Magtig, hoe dom kan een persoon nou lyk? Maar duidelik is die impak van so 'n egskeiding, irrelevant as die kinders al 33 jaar oud is. Hulle kan mos...na hulself omsien en het hopelik die regte keuses in hul lewe gemaak sodat hulle nooit op 'n punt sal kom en drastiese stappe soos die van hul ouers, sal neem nie. "Ja, die kinders is mooi groot en die impak van hierdie egskeiding sal aansienlik minder wees as wat dit sou wees toe hulle klein was." (Die oormatige gebruik van die ellips borrel 'n soort satiriese vreugde in my binneste) ... ja, immers...
Verskoon my vir so 'n oomblik terwyl ek in my intro-skelet skud en die gal in my mond rondspoel. Natuurlik weet ek waar al die antwoorde is en waar ek vrede vir my siel gaan kry, maar ... maar is nie eintlik wat moet volg nie ... maar miskien wil ek vir 'n enkele oomblik die bitterheid van die lewe en die siek samelewing 'n klop op die skouer gee. Wel gedaan met 'n finominale oorwinning, Lewe! Mooi so, goed gedoen! Dit moet vreeslike inspanning en tyd...tyd vat om so 'n misvormde uitkoms van 'n 30 jaar plus huwelik in jare af te breek. Sjoe, die ywer en uithou wat hiermee gepaard moes gaan. Ditsem!
Verskoon my weerneens terwyl ek die totale afguns en walg van die mens net vinnig sluk. Die selfsugtige, egosentriese monargie wat elkeen se persoonlike spasiemeester geword het. Mag ons onsself asseblief nie verontrief deur iemand anders vir 'n oomblik in gedagte te hou of hul gevoelens in ag te neem nie. Nee wat, kom ons donder die hele spul in hulle moere in. Kom ons dink net aan onsself en tree daarvolgens op. Dalk was dit juis hierdie 26 jaar van almal in ag neem wat hierdie drastiese "breek" vereis het. Vir die eerste keer in 26 jaar neem die eie ek, die ware ek oor en doen wat lankal op die planke gebring moes word. Gaan dus voort.
Seer, pyn en wantrou is iets wat mens mee saamleef en dan eendag vergeet jy daarvan. Jy vergeet van mense en hul dinge en hoekom jy hulle in die eerste plek moes vergeet het. Jy vergeet van al die kastige "goeie goed" wat daar kwansuis ook was en dan bly net die bitter oor. Daai skerp galstreep aan die agterkant van jou keel as alles uit is!
Ek het my nog nooit voorgeneem dat my ewigheidsdenke net die goeie en mooi dinge sal inhou nie, want hoe vorm jy as mens as jy nie die lewe se seermaak iewers moes voel nie. Dalk lees ek hierdie pos oor 'n paar maande, jare van nou af en lag vir my bitterheid. Dalk lag ek wanneer ek besef dat dit nie so erg is as wat my hart nou vir my sê nie. Dalk is dit nodig om so nou en dan 'n inskywing te hê waar jy net alles slegsê. Juis sodat jou hart kan genees en 26 jaar se leuens iewers lêplek kan kry.
As ek kwaad is, is dit omdat hulle hulself nooit geluk gegun het nie. Omdat hulle dit aan hulself gedoen het. Omdat hulle mekaar verniel het, mense gebreek het in plaas daarvan om te vorm en te bou. Na 26 jaar is hulle nie die helfde van die mense wat hulle was en nie 'n druppel van die mense wat hulle kon gewees het nie. Dink net hoe baie hulle kon vermag het as hulle mekaar kon help om hul volle potensiaal as lewensmaat te bereik.
Die lewe is net te kort, net te moer kort om dit saam met iemand te spandeer wat nie jou ander helfte is nie...
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking