'n Ewige wandelpad

Soveel mense vind hulself daagliks op 'n besonderse wandelpad en soos ek, skrik hulle dalk wakker, stop en bevraagteken die aanwysings langs hierdie pad.  Wat doen ek hier?  Waar is hier?  Waarheen is ek op pad?  Hoekom gaan ek nou weer soontoe? 

My wandelpaadjie het my reguit na sekondêre onderrig gebring en die padaanwysings hier, is maar bitter onduidelik!  'n Onderwyser se pligte is lankal nie meer net opvoedkundig van aard nie.  Baie van ons is die enigste gesagsfiguur, tuistesimbool of drukkie geëer wat hierdie kinders daagliks mee in aanraking kom.  Die onderwyser, hetsy primêr of sekondêr van aard, het die ma en pa van talle wesies geword.  Eintlik baie ontstellend as mens so daaraan dink...

Tog wandel mens langs jou paadjie, bewonder die skoonheid van die rivierstroompie, luister na die sang van die voëltjies en wens jou grasperk by die huis was so groen.  Dan sien jy miskien die papiere en plastiek tussen die bossies inwaai, die leë bottels op die water dryf en 'n voëltjie wat probeer losspartel uit 'n kraaines.  Almal se wandelspaadjie sal immers objekte van versuuring bevat.  Iets wat sleg op die oog val en 'n bitter smaak in jou mond agterlaat. 

Ek bevraagteken daagliks my wandelpad.  Ek wonder oor die papiere en plastiek langs in die gras en probeer so ver moontlik skoonmaak.  Ek maan mens en dier om nie die water te drink nie, maar eie wil is 'n moeilike wandelsmaat.  Die onplesierigste sig op my wandelpad, is daardie voëltjie wat in die kraaines vasgevang is.  Sommige kan mens lossny en vrylaat, maar ander is so gekoek dat daar geen uitkom kans is nie.  Dis die wete dat ek daardie voëltjie agterlaat, wat my wese verniel.  Die wete dat soveel onderwysers soveel kinders agterlaat om hul eie gevegte te bemeester, wat ons wandelpaadjies om dompel.  Soveel kere is dit bloot omstandighede wat daartoe bydra dat hierdie kinders nie loskom nie, ander kere is hul bloot verslaan. 

Ek het onlangs my wandelpad aanvaar, net so, met al die afdraaipaadjies, bottels, plastiek en papiere.  Ek probeer nog die voëltjies losmaak ja, sommiges moet weer leer om te vlieg.  Daar's geen tydsbepaling aan my wandelpas en die eindbestemming is 'n gegewe. 

Wat 'n pragtige wandelpad... Wat 'n pragtige voorreg om 'n wandelspad in 'n kinderhart oop te trap... Wat 'n pragtige wandelpad met twee rye spore en die wete dat die gemors langs die pad, nie die eindbestemming sal benadeel nie...